ابزار فال حافظ

ﺯﺍﻫﺪﯼ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻇﻦ ﺻﻼﺣﻴﺖ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻨﺎﻭﻟﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﺴﺮﯼ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮﺍﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ : ﺍﯼ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﺨﻮﺭﺩﯼ؟ ﮔﻔﺖ : ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﮑﺎﺭ ﺁﻳﺪ . ﮔﻔﺖ : ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﻀﺎ ﮐﻦ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﮑﺎﺭ ﺁﻳﺪ.

راستگویی می‌تواند به همه چیز شتاب بخشد. راستگویی حتی زمانی كه موجب آزردگی آدمی می‌شود نیز جنبه‌ی درمانی پیدا می‌كند و به كارها شتاب می‌بخشد

راستگویی می‌تواند به همه چیز شتاب بخشد. راستگویی حتی زمانی كه موجب آزردگی آدمی می‌شود نیز جنبه‌ی درمانی پیدا می‌كند و به كارها شتاب می‌بخشد

راستگویی می‌تواند به همه چیز شتاب بخشد. راستگویی حتی زمانی كه موجب آزردگی آدمی می‌شود نیز جنبه‌ی درمانی پیدا می‌كند و به كارها شتاب می‌بخشد

راستگویی می‌تواند به همه چیز شتاب بخشد. راستگویی حتی زمانی كه موجب آزردگی آدمی می‌شود نیز جنبه‌ی درمانی پیدا می‌كند و به كارها شتاب می‌بخشد

آمرزش گناهان

ریان بن شبیب از امام رضا (علیه السلام) روایت کرده که فرمود: «اى پسر شبیب ، اگر بر حسین (علیه السلام) گریه کنى تا آنکه اشک چشمت بر صورتت جارى شود، خداوند گناهان کوچک و بزرگ، و کم یا زیاد تو را مى آمرزد»۱

و نیز فرمود: «گریه کنندگان باید بر کسى همچون حسین (علیه السلام) گریه کنند ، زیرا گریستن براى او گناهان بزرگ را فرو مى‏ریزد» ۲

امام باقر (علیه السلام) فرمود: «هر مؤمنى که در سوگ حسین (علیه السلام) اشک دیده ریزد، به حدى که بر گونه‏اش جارى گردد، خداوند او را سالیان سال در غرفه‏هاى بهشت مسکن مى‏دهد»۳

و نیز امام صادق (علیه السلام) فرمود: «هر کس درباره حسین (علیه السلام) شعرى بخواند و گریه نماید و یک نفر را بگریاند، بهشت براى هر دوى آنها نوشته مى‏شود . کسى که حسین (علیه السلام) نزد او ذکر شود و از چشمش به مقدار بال مگسى اشک آید، اجر او نزد خداست و براى او جز به بهشت راضى نخواهد شد» ۴

و نیز فرمود: «هر کس که در عزاى حسین (علیه السلام) بگرید یا دیگرى را بگریاند و یا آنکه خود را به حالت گریه و عزا درآورد ، بهشت بر او واجب مى‏شود»

- گریه کننده بر حسین، در قیامت گریان نیست

رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) به فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود: «هر چشمى در روز قیامت گریان است مگر چشمى که براى مصائب حسین (علیه السلام) گریه کرده باشد، چنین کسى در قیامت خندان و شادان به نعمت‏هاى بهشتى است». ۶

آن روز دیده‏ها همه گریان شود ز هول‏

جز چشم گریه کرده بسوگ و عزاى او

مسمع گوید: حضرت امام صادق (علیه السلام) فرمود: آیا متذکر مى شوى با حسین چه کردند؟ عرض کردم : آرى ، فرمود: آیا جزع و گریه مى‏کنى؟ گفتم : آرى ، به خدا سوگند گریه مى‏کنم و آثار غم و اندوه در صورتم ظاهر مى‏شود حضرت فرمود: «خدا اشک چشمت را رحمت کند . آگاه باش که تو از آن اشخاصى هستى که از اهل جزع براى ما شمرده مى‏شوند، به شادى ما شاد و به حزن ما محزون و اندوهناک مى‏گردند. آگاه باش که به زودى هنگام مرگ، پدرانم را بر بالین خود حاضر مى‏بینى ، در حالى که به تو توجه کرده و ملک الموت را درباره تو بشارت مى دهند، و خواهى دید که ملک الموت در آن هنگام از هر مادر مهربان به فرزندش ، مهربانتر است» سپس فرمود: «کسى که بر ما اهل بیت به خاطر رحمت و مصائب وارده بر ما گریه کند، رحمت خدا شامل او مى‏شود قبل از اینکه اشکى از چشمش خارج گردد؛ پس زمانى که اشک چشمش بر صورت جارى شود اگر قطره‏اى از آن در جهنم بریزد، حرارت آن را خاموش کند، و هیچ چشمى نیست که گریه کند بر ما مگر آنکه با نظر کردن به کوثر و سیراب شدن با دوستان، خوشوقت مى‏گردد» . ۷

با توجه به این روایت شریف باید گفت:جایى که آتش جهنم که قابل مقایسه با آتش دنیا نیست و به وسیله گریه بر حسین (علیه السلام) خاموش و برد و سلام گردد ، پس اگر در موردى، آتش ضعیف دنیا عزادار حسینى را نسوزاند جاى تعجب نیست .

سید جلیل مرحوم دکتر اسماعیل مجاب (داندانساز) عجایبى از ایام مجاورت در هندوستان که مشاهده کرده بود نقل مى‏کرد، از آن جمله مى‏گفت : عده‏اى از بازرگانان هندو (بت پرست) به حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) معتقد و علاقه مندند و براى برکت مالشان با آن حضرت شرکت مى‏کنند، یعنى در سال مقدارى از سود خود را در راه آن حضرت صرف مى‏کنند. بعضى از آنها روز عاشورا به وسیله شیعیان ، شربت و پالوده و بستنى درست کرده و خود به حال عزا ایستاده و به عزاداران مى‏دهند، و بعضى آن مبلغى که راجع به آن حضرت است را به شیعیان مى‏دهند تا در مراکز عزادارى صرف نمایند.

یکى از آنان را عادت چنین بود که همراه سینه زنها حرکت مى‏کرد و با آنها به سینه زدن مشغول مى شد. وقتى از دنیا رفت، بنا به مرسوم مذهبى خودشان، بدنش را با آتش سوزانیدند تا تمام بدنش خاکستر شد جز دست راست و قطعه‏اى از سینه‏اش که آتش، آن دو عضو را نسوزانیده بود.

بستگان آن دو عضو را آوردند نزد قبرستان شیعیان و گفتند: «این دو عضو راجع به حسین شماست»

پی نوشت ها:

۱ – منتخب کامل الزیارات , ابن قولویه , ص ۱۶۸

۲ – جلاء العیون , علامهء مجلسى , ص ۴۶۲

۳ – بحارالانوار , علامه مجلسى , ج ۴۴ ص ۲۹۳

۴ – وسائل الشیعه , شیخ حر عاملى , ج ۱۰ ص ۳۹۷

۵ – داستانهاى شگفت , آیت الله شهید دستغیب , ص ۹

۶ – اختیار معرفة الرجال , شیخ طوسى , ۸۹

۷ – خلاصه اى از مقالهء <عاشورا> نوشتهء جواد محدثى .

۸ – <خط خون > موسوى گرمارودى .

منبع: آثار و برکات سید الشهدا ، علیرضا رجالى تهرانى

سلام من به محرم

ســـلام مــن بــه مـحـرم، مـحـرم گــــل زهــرا

بـه لطـمه هـای ملائـک بـه مــاتـم گــل زهـرا

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه تشنـگی عـجـیـبـش

بـه بـوی سیـب زمـینِ غـم و حـسین غریـبش

سلام من بـه محـرم بـه غصـه و غــم مـهـدی

به چشم کاسه ی خون وبه شال ماتم مـهـدی

سـلام من بــه مـحـرم بـه کـربـلا و جـلالــش

به لحظه های پـرازحزن غرق درد و ملامش

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه حـال خستـه زیـنـب

بـه بــی نـهــایــت داغ دل شـکــستــه زیـنـب

سلام من به محرم به دست ومشک ابوالفضل

بـه نـا امیـدی سقـا بـه سـوز اشـک ابوالفضل

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه قــد و قـا مـت اکـبـر

بـه کـام خـشک اذان گـوی زیـر نـیزه و خنجر

سلام من به محرم به دسـت و بـا زوی قـاسم

به شوق شهد شهادت حنـای گـیـسـوی قـاسم

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه گـاهـواره ی اصـغـر

به اشک خجلت شاه و گـلـوی پـاره ی اصـغـر

سـلام مـن بـه مـحـرم به اضـطـراب سـکـیـنـه

بـه آن مـلـیـکـه، کـه رویش ندیده چشم مدینه

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه عـا شـقـی زهـیـرش

بـه بـاز گـشـتـن حُر و عروج خـتـم به خیرش

سلام من بـه محرم بـه مسـلـم و به حـبـیـبش

به رو سپیدی جوُن و به بوی عطر عجیـبـش

سلام من بـه محرم بـه زنگ مـحـمـل زیـنـب

بــه پـاره، پـاره تــن بــی سـر مـقـابـل زیـنـب

سلام من به محـرم به شـور و حـال عیـانـش

سلام من به حسـیـن و به اشک سینه زنـانش

السلام علی الشیب الخضیب السلام علی الخد تریب السلام علی البدن السلیب السلان علی الثغر المقروع السلام علی الراس المرفوع

چقدر ضعیف هستند و البته کوچک، آنهایی که وقتی اشتباه می کنند، نه توانایی اقرار به اشتباه را دارند و نه قدرت عذر خواهی. اسمش را می گذارند غرور و به آن افتخار می کنند. چه حقیرند و چه حقیرانه رفتار می کنند…!

امواج زندگی را بپذیر ، حتی اگر
گاهی تو را به قعر دریا ببرند . آن
ماهی که آسوده بر سطح آبها
می بینی مرده است ….

ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪﻩ:ﺭﻧﺞ ﯾﺎ ﻣﻮﻫﺒﺖ!:
ﺁﻫﻨﮕﺮﯼ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺍﺵ ﻋﻤﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﯾﺪ. ﺭﻭﺯﺭﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻧﺼﯿﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟


ﺁﻫﻨﮕﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺍﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺁﻫﻨﯽ ﺑﺴﺎﺯﻡ،ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﺭﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ.ﺳﭙﺲ ﺁﻧﺮﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺩﺭﺁﯾﺪ.ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻟﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪ،ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻣﻔﯿﺪﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ،ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻡ.


ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺻﻮﻉ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯾﺎ ، ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﺞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻩ ،ﺍﻣﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﻧﮕﺬﺍﺭ…